Fjordland

23 december 

Vandaag gaan we een tocht maken door Doubtful Sound, oftewel een fjord. Er zijn er hier in deze regio nog meer. Deze schijnt een iets minder toeristische te zijn. We pakken warme kleding in want op de boot schijnt het fris en nogal eens nat te zijn. Beter mee verlegen dan om verlegen. Het is nog geen 10 minuten lopen naar de scheepswerf, ideaal. De schipper is een jolige man en begint al met grappen als we allemaal staan te wachten om de boot op te gaan. Achteraf weten we nu dat die grappen de hele dag gemaakt zullen worden en worden we ze wel zat, maar 's ochtends zijn we nog vers. We zitten bovenop het dek, de zon schijnt, het is een prachtige dag. Naast ons zitten Amerikanen uit Californië en de man houdt wel van een praatje. Hij blijkt thuis ook een camperbus te hebben net als wij. Kijk, dat schept gelijk een band. De boot is gaan varen en het is gelijk al zo mooi op het water met prachtige bergen rondom dus we hebben geen tijd meer voor ditjes en datjes. We varen Lake Manapouri over, 30 km lang en 400 meter diep. Prachtige witte stranden zien we, er komt hier nooit iemand want er gaat geen weg naar toe. Na een uurtje varen komen we aan bij een soort werkhaven. Hier wordt ook elektriciteit opgewekt vanuit het meer. We worden vanuit de boot doorgesluisd naar touringcarbussen. Vanaf hier gaan we naar de boot voor de vaart door Doubtful Sound. De chauffeur is nog grappiger en grolliger dan de schipper, maar hij weet dan wel weer veel te vertellen over alles wat we zien. We rijden door een soort regenwoud, zo enorm groen. Het is een wildernis, waar maar 1 weg is aangelegd die kronkelt door de bergen heen. De chauffeur vertelt dat er ook schoolkampen hier komen voor 4 dagen wildernis. Geen mobiel, geen bereik, geen elektriciteit, geen douche. And guess what when they come back: they talk with each other! Heerlijk om te horen dat het overal ter wereld zo is en niet alleen bij mij op school in Rotterdam. De chauffeur maakt een stop bij een uitzichtspunt op het fjord wat meestal te mistig is omdat het vaak nevelt of regent hier. 200 dagen per jaar, 4 meter regen. Nou, hebben wij geluk! Het is best goed te zien. Dus als een stelletje Chinezen iedereen de bus uit om fotos te maken en weer terug de bus in. Beneden aan de berg bij de baai stappen we over op de boot die ons 3 uur lang door de fjorden zal varen. Het beginpunt is al zo mooi! We zitten helemaal bovenop en buiten. Het is droog en eerste rang uitzicht. Maar goed dat we de truien bij ons hebben als we varen. Ik kan alleen maar stil zitten en om me heen kijken. Wat is dit ont-zet-tend mooi! Het groene nog groener dan groen, fjorden met allerlei zij-armen die diep de fjorden invaren. Deze schipper kunnen we goed verstaan en interessant om te weten wat we zien. Hoe de bomen zich aan deze natuur aanpassen. Klimbomen die zich vastklemmen aan rotsen zodat andere bomen zich daar weer aan vast kunnen klemmen om te kunnen groeien. Wat een mooie metafoor ook, we kunnen als mensen heel wat leren van bomen. 

We naderen de Tasman zee, maar voordat we de zee opvaren varen we langs een rots in de zee waar seals op liggen en in het water zwemmen. Zo gaaf om te zien, net of ze zwaaien als ze zwemmen. Kleintjes die onhandig de rots af tijgeren en moeder zeehond die het kind omhoog duwt. Wat een belevenis om dit in het wild te zien. En wat een belevenis om de Tasman zee op te varen waar James Cook een paar honderd jaar geleden hier Doubtful Sound ontdekte. Het is Doubtful genoemd omdat in het dagboek van Cook geschreven stond dat hij twijfelde of hij hier de fjorden in moest gaan, want zou hij hier ooit weer uit kunnen komen.  

Weer terug in het fjord gaan we nog een zij-arm in en legt de boot dicht tegen den Berg aan. Iedereen moet 5 minuten stil zijn, de motor gaat uit. Zo kunnen we horen hoe het hier is qua geluid. Een stukje paradijs op aarde. De sound of silence. Vogels die niet in Nederland voorkomen, het ruisen van watervalletjes, de zee die kabbelt. Puur! 

De 3 uren zijn omgevlogen. We stappen weer in de bus en vervolgens op de boot die ons weer thuisbrengt. Allebei voelen we ons zo vol dankbaarheid dat we dit allemaal zien en kunnen doen. 

Op de camping eerst natuurlijk koffie en genieten van de zon. Naast de camping zit een fish and chips zaak wat we willen eten. Als we er komen wil ze net de tent sluiten. Ik doe of mn neus bloedt en vraag of we nog wat kunnen eten. Come in come in, roept ze gastvrij. Ik zet hem nog wel ff aan hoor, en dan in plat Nieuw Zeelands Engels. Tja, als ze zo aandringt zeggen wij geen nee... Na 10 minuten krijgen we de zak met eten in onze handen geduwd, doet ze de deur op slot en rijdt met gierende banden weg. Het eten smaakt er niet minder lekker om. S avonds nog lekker bij het vuurtje zitten waar de campinggasten zich omheen verzamelen. Een hoop nationaliteiten bij elkaar, tof om verhalen te delen over hoe het overal aan toe gaat. En dat het overal speelt, gasprijzen, pensioenkosten, levensonderhoud. We beseffen ook weer dat wij het goed hebben in Nederland. Wat was het een mooie dag vandaag. Op naar kerst in Wanaka!