Wàt een verjaardagskado!

30 december

De zon schijnt uitbundig aan een strakblauwe lucht deze 30e december. Gister heb ik een lekker broodje bij de bakker gekocht voor Peters verjaardagsontbijt. Onze traditie sinds ons huwelijk wat ook aan de andere kant van de wereld mogelijk is. Een kaarsje uit de woonkamer geplukt en samen met een vers kopje koffie een gezellig verrassingsontbijtje. Vandaag gaan we wandelen met Peter en Kathryn in het Abel Tasman park. Om half 11 hebben we de watertaxi geboekt die ons in 3 kwartier over de Tasman zee afzet bij Anchorage Bay. Vanaf daar wandelen we dan terug naar Marahau waar het startpunt is. Een wandeling van 13 km. Om kwart over 9 rijden we bepakt en bezakt weg, eten voor de hele dag mee, zwemspullen mee en een tikkie irritatie bij mij want mijn zonnebril is spoorloos verdwenen. De zon is zo helder en scherp hier dat we op de heenweg eerst stoppen om een zonnebril te scoren. Ook weer opgelost. 

De rit van ruim een half uur is alleen al prachtig door de heuvels heen. De boomvarens zijn zo mooi met hun helgroene kleur. Marahau is een echt outdoorstartpunt. Kayakken, fietsen, wandelen, kamperen boottochtjes het kan niet allemaal. We kijken ons ogen uit. Het is laag tij en de watertaxi  hangt achter een tractor. We gaan al in de watertaxi zitten en worden zo over de weg naar het strand gereden. Laag tij is hier ook echt laag tijd, lang strand voordat je bij de zee bent. Achteruit wordt de boot het water in gereden en dan start het volgende avontuur. We voelen ons allevier opgetogen alsof we schoolreis zijn. De zee is zo prachtig van kleur met groen begroeide eilandjes in de zee. Hij geeft ons een D-toer langs Apple Split Rock en vertelt er iets over. Het gaat me wat te snel in zijn rappe dialect Engels. Ik vind het vooral mooi en geniet van de wind, de golven, het scheuren over de golven. Zo varen we een half uur totdat hij vaart mindert en stopt. We kijken nog eens goed en ja hoor, een hele school dolfijnen zwemmen en springen om ons heen. Ik krijg er tranen van in mijn ogen. Van alle kanten zien we ze. Dit is echt magisch! Ik pak niet eens mijn telefoon om fotos te maken, bang om het moois te missen. Wat een verjaardagskado op deze dag. We hebben met de gedachte gespeeld om aan de oostkant een boottocht te boeken om dolfijnen te zien. Nou, die krijgen we vandaag zomaar als bonus erbij. Geen extra boottocht voor nodig. Onder de indruk leggen we een kwartier later aan bij de baai waar de wandeling begint. Ook daar staan we stil en verwonderd rond te kijken. Golden beaches, turquoise zee, weinig mensen, paar zeilbootjes. Wat een paradijselijke natuur en omgeving. We drinken eerst onze meegebrachte koffie en beginnen aan onze wandeling. Poeh, het is flink warm, gelukkig gaat de track af en toe onder de bomen langs. Na een uur of 1 1/2 is het tijd om te lunchen en te zwemmen. We dalen af naar Apple Tree Bay, hier ben ik 10 jaar geleden ook geweest. We waaien uit ons hemd in deze baai. De zee is aardig wild. We eten ons broodje en gaan toch maar naar de volgende baai die om de hoek van de berg ligt. Beter om te zwemmen. Zo heerlijk dit, tussendoor zwemmen in een fantastisch blauwe zee aan een wit strand, groene bergen eromheen en beetje dobberen. Als ik ergens een leeg en relaxed hoofd van krijg is het dit wel. Helemaal zen gaan we een uurtje later weer verder voor het laatste stuk. Een Weka bird heeft ons zakje nootjes gepikt en leeggegooid terwijl we aan het zwemmen waren. Boefje! Aan het eind van de wandeling is broer Peter al vooruit gelopen, hij loopt altijd lekker door met zijn grote passen. Superfijn, rijdt hij gewoon de auto voor zodat wij als luxe prinsessen in kunnen stappen. 

Thuisgekomen hangen we uitgeteld op de bank om na een uurtje weer in de benen te komen. Tijd voor het verjaardagsdiner: fish 'n chips op de Wharf in Mapua. Wat een overvloed! Veel te veel frietjes met heerlijke vis (mix tussen kibbeling en vissticks). We hebben mayo, ketchup en wijn meegenomen. Super om hier te picknicken aan het water with very good company! We lachen heel wat af, helemaal als we terugrijden en Peter de politie ziet voor controle. Het is vrijdagavond, dus blaascontrole. We rijden er 4 straten voor om en ik kom niet meer bij. Alsof we een stelletje dronkemannen zijn. Terwijl niemand meer drinkt dan een simpel klein glaasje. Als een stelletje ondeugende tieners komen we gierend van de lach weer thuis. Het was een topdag!