We call it a day!

Singapore! Ik heb er veel over gelezen, de highlights opgezocht en wilde plannen gemaakt over de tijd zo efficiënt mogelijk te gebruiken en zoveel mogelijk te zien. 

Ten eerste liepen we als kippen zonder kop rondjes door het immense vliegveld. Zo groots, hoog, wijd, we waren er best van onder de indruk. De vervolg vlucht was nog niet ingecheckt in Amsterdam en we wisten niet of dat nog voor de douane moest of als we terugkwamen uit Singapore. De informatie balies waren (on)bezet met een persoon die ons wat glazig aankeek bij de vragen die we hadden. De rugzakken wilden we in een depot doen met dezelfde vraag: voor of na de douane. Korte broek moest aan, cafeïne was dringend nodig en het was allemaal zo ver lopen waar we niet superzin in hadden. 

Maar ook dit komt natuurlijk goed en opgetogen togen wij richting immigratie. Efficiëntie en doorpakken was er niet bij, dus wachten en ons niet gek laten maken dat er geen enkele rij in beweging was. Afijn, ook dit lukte. Op naar het metrostation want we wilden graag Chinatown zien. Metrostation snel gevonden. Next: ticketmachine. Werkte niet met onze creditcard. Next: even vragen aan mannetje die er zat. Kaartjes kopen kon bij hem alleen met cash dollars. Hebben we niet. Maar rechtstreeks inchecken met creditcard kan ook. Dat moest lukken, maar zei hij: wel mondkapje nodig. Hadden we in de rugzakken zitten achter de douane. Next: terug naar boven naar de stores, mondkapjes kopen. Terug bij metrostation met mondkap inchecken met creditcard. Dus niet. Peters kaart werkte niet. Een medewerkster stond ons aan te moedigen en vroeg mij het te proberen. Yes, die deed het. Ze duwde me bijna door het poortje heen zo blij was zij. You go, madam. Ik zei: nouuu, not without my husband. Alsof ik dan doorzou lopen en vanuit de metro naar Peet zou zwaaien die niet mee mocht. Het kon zijn dat de cc nog niet geactiveerd was met een pinbetalingen. Next: terug naar de stores om met cc iets te betalen. En weer terug op die ellenlange roltrap naar die metro die ik allang niet meer zo leuk vond. De aanhouder wint, dus hophop met de metro door Singapore naar China Town geweest. Echt zoals het beeld ervan is, talloze kleine straatjes met evenzoveel winkeltjes. Krioelende mensen door elkaar, vage etensproducten en het was nogal geurig. Prachtig gebouwde tempel, waar allemaal schoenen buiten stonden van de mensen die aan het bidden waren. Little India was een soortgelijke wijk alleen dan de Indische variant. Achter de wijken de enorme wolkenkrabbers waar je duizelig van wordt als je er naar kijkt. 

En ondertussen stond het zweet op onze rug. Wat een hitte! Nu hadden we ook nogal de vaart erin maar ooeh, wat was dat warm. 

Op het vliegveld zelf was ook nog een waterval met een soort natuurpark en shopping mall. Het was een stad op zich. Behoorlijk indrukwekkend hoe de Singaporezen dit maken. Natuur maken. Gerberas in vormen van vlinders maar elke steel in een plastic reageerbuisje met water. 

We hadden daar ook weer even wifi en zagen dat onze vlucht van 18.40 nu ineens om 20.20 gaat. Balen, betekent ook dat we de aansluiting op Christchurch missen en de camper niet meer kunnen ophalen. 

We hebben eerst maar eens stevig gegeten en even lekker gerelaxed. En vervolgens was het vooral wachten om in te checken, wachten om te boarden. En toen was het nog meer wachten tot iedereen het vliegtuig in mocht. Opgejaagd door de security wat totaal overbodig was. 

We hebben 12 km afgelegd. Best een prestatie in de hitte, onze lijven die protesteren en af en toe een tikkie kribbig was het toch echt een leuke wachtdag. We call it a day!