De eerste dagen van 2023

1 januari 2023

Pas tegen 2 uur zijn we gaan slapen, dus ook vanmorgen later opgestaan. Een echte nieuwjaarsdag. Sloom zijn, de restjes opeten en nog maar eens koffie drinken. Rond lunchtijd kwam de schoonmoeder van Peter lunchen met haar man. Fijn om haar weer te ontmoeten na 10 jaar. Inspirerend om mensen van 89 en 82 jaar te zien genieten van elkaar en vol leven te zijn. Toen zij weg waren heb ik heerlijk lui in de tuin gelezen, gezellig met mijn neef onder de grote boom. Peter en Peter zijn meer van de actieve soort, zij hebben met flinke passen nog eens een paar kilometer gelopen door de heuvel rondom huis. Na het avondeten zijn we met zijn vijven in de auto gestapt om richting de Wharf te rijden. We hebben een relaxte mooie wandeling gemaakt langs de zee, eensgezind zingend You never walk alone! Peter D trakteerde op een heerlijk drankje met uitzicht op de blauwe zee. Een superdag om het nieuwe jaar in te luiden. 

2 januari 2023

Vandaag gaan we met zijn tweetjes op pad. Morgen gaan we met elkaar op vakantie naar Golden Bay dus er moeten spullen worden ingepakt door de family. We rijden na het ontbijt een mooie rit door het achterland van Tasman. Heuvelachtig, groen en zo ontzettend rustig. De straten en fruitbedrijven hebben Duitse namen. Gister hoorden we al van de man van Kathryn 's moeder dat ook hij van Duitse afkomst is. We wisten van de Engelsen in dit land en de ontdekkingen door Nederlanders, maar Duitse invloeden was nieuw om te horen. Grappig dat we daar dan vandaag weer precies door heen reden. 2 januari is hier nog een nationale feestdag dus is het echt wat drukker overal dan normaal. Dat wil zeggen: in de dorpen, niet persé op de weg. Via een omweg rijden we naar Kaiteriteri waar het vuurwerk was. We willen die plek en het strand ook graag bij daglicht zien. Er zijn meer mensen met het zelfde idee op deze vrije maandag. Geen parkeerplaats te vinden aan het strand. Voor we het weten rijden we alweer hoger de berg op. Het is zo hobbelig en bochtig dat er als vanouds van alles door de kasten slingert. De afslag Split Apple Rock missen we helaas, dan maar door naar het volgende. Dat is Marahau, hier waren we vertrokken met de watertaxi. Het is er nog steeds supermooi, dus parkeren we de camper aan het strand wat nog enorm groot en breed is gezien het lage tij. We zetten koffie, eten een broodje en genieten van de omgeving. Na de koffie lopen we het enorme strand af naar de zee. Onderweg zien we in de kleine waterpoeltjes prachtige grote zeesterren. We willen toch echt de baai van Split Apple Rock zien en daar zwemmen. Dit keer missen we de afslag niet en gaat het nog hoger en nog bochtiger de berg op. We parkeren de bus langs de straat en lopen het pad naar beneden. Dat pad alleen al is prachtig. Het strand is een stuk rustiger dan Kaiteriteri. Peet zwemt naar de rots en lijkt net Simson als hij daar in de verte staat. Alsof hij eigenhandig die rots uit elkaar heeft geduwd. De zee is heerlijk verfrissend en we luieren lekker met een boek. Als de zon achter de berg verdwijnt rijden we de weg terug naar Kaiteriteri. Nu is er wel degelijk plek en wat voor één. De bus parkeren we aan de stoep waar het strand begint. Stoeltjes eruit, hier is een hoop te zien. Zoveel bootjes die in en uit de zee worden gereden. We nemen nog een verfrissende duik en zien aan de andere kant van de baai het strand waar we het nieuwe jaar hebben ingeluid. Bij zo'n heerlijke zomerse dag hoort een afsluiting met een patatje op het strand. Laten ze dat nou hebben hier. Tijdens het wachten op de friet zit ik op een bankje bij de zee. Voor mij staat een vrouw met haar heupen te wiegen en allerlei sierlijke bewegingen te maken met haar armen. Ik kijk nog eens goed en zie dat ze een dans doet met een hoepel, zo'n hoelahoep die wij vroeger hadden. Ze is er zeer kunstig mee. Diep in mijn hart bewonder ik haar dat ze zich zo vrij voelt om dit te doen. Ik zou me dan toch schamen. Maar goed, zij is ook meer gezegend met vloeiende dansmoves dan ik, eerlijk is eerlijk. 

Nadat we richting huis gaan vergeten we te tanken, voor de zoveelste keer terug de hobbelige berg op met alle bochtjes. Dat de kopjes nog steeds heel zijn in het kastje is een wonder. Thuisgekomen hebben we weer leuk over en weer verhalen te delen. Wat is het toch een gezellige fijne tijd zo met elkaar. Het was een superfijne zonnige ontspannen dag. De laatste nacht hier in huis, morgen gaan we met elkaar op vakantie. Zin in!