Noorden van het Zuiden

4 januari 2023

Voordat we naar bed gaan op 3 januari kijken we nog even op het strand. Jordi ziet mensen met vuurstokken zwaaien, dat willen we wel zien. We zien ook een kampvuur wat net uit is. Mmmm, beetje blazen, wat houtjes erop en wow, we hebben ons eigen kampvuur. Het is best een aardig vuur. Er spoelt hier zoveel hout aan op elk strand, vuurtje brandend houden is niet moeilijk. We genieten van de heldere avond, het maanlicht op de zee en fijne gesprekken bij het vuur. Tegen 12 uur stappen we ons campertje in. 

Als we wakker worden is het nog mooi weer. Voor de komende dagen ziet het er niet goed uit, dat betekent vandaag in ieder geval wandelen en dingen zien. De Peters, Sebastiaan en ik rijden met zijn vieren naar Cape Farewell. Het noordelijkste punt van het Zuidereiland. Het wordt echt vervelend als je dit leest, want ook nu kan ik alleen maar superlatieven gebruiken. Steile kliffen, schapen op de groene berghellingen, diep onder ons de zee en ja hoor, zeehonden zwemmen en zwaaien naar ons. We lopen nog hoger, er is geen hek dus niet struikelen. Een paar jaar geleden is hier een platform in elkaar gestort terwijl er een schoolklas op stond. Een opbeurend verhaal zo aan de rand van een cliff. Ook hier weer de prachtige groene kleur van het gras. Optimaal genieten! De temperatuur is boven de 20 graden alleen geen zon wat niet erg is. Zonder zon is het al schitterend. We rijden een klein stukje verder naar Whahariki Beach. Hier kiezen we een wandeling van ca. 3 km. Later blijkt dat we er veel meer hebben gelopen van alles wat we van dichtbij willen zien. De wandeling gaat over prachtige groene heuvels langs meertjes en dan.... The Beach. En wat voor beach. Het is zo indrukwekkend dat ik niet eens onder woorden kan brengen hoe mooi en bijzonder dit is. Rotsen zo gigantisch dat Peter en Peter met hun bijna 2 meter nietige mannetjes lijken als ze er tussendoor lopen. Het is laag tij wat betekent dat we deze wandeling over het strand kunnen vervolgen. Er zijn grotten in de rotsen, ik durf er niet ver in. Donker, nauw en best diep. We klimmen over de enorme rotsen naar de volgende en staan oog in oog met nog meer zeehonden. Ze hebben zo'n goede schutkleur dat het net rotsen lijken. Totdat ze bewegen met hun staart of poot. Verderop zijn er nog meer met kleintjes. Hier kan geen dierentuin tegenop. Voordat we teruglopen klimmen we over de zandduinen. Vroeger gingen Peter en Kathryn met de kinderen zandglijden met hun surfboards. Het zijn hoge duinen alsof we in Zeeland lopen. Op de terugweg naar de auto heb ik 2 kilo zand extra in mijn schoenen mee te torsen. Bij het hippie cafeetje drinken we een koud drankje. Het begint te regenen dus we zijn net op tijd terug. Perfect timing! Op de terugweg naar de camping rijden we langs de Waikoropūpū Spring. " Te Waikoropupū Springs are the largest freshwater springs in New Zealand, the largest cold water springs in the Southern Hemisphere and contain some of the clearest water ever measured." Een prachtig vlonderpad leidt ons naar de bron. Het is erg diep en zo helder dat je er 63 meter ver in kunt kijken. Niemand mag het aanraken anders vervuilt het. We staan er springend naar te kijken want er zijn een hoop sandflies. Er staan bij de in- /uitgang informatieborden in Maori en in Engels. Erg interessant en ook de Maori wijsheid spreekt me aan. Voor Maori is water de levensbron, en "waterways carry the lifeblood of the land."

We gaan nog even langs de winkel voor het avondeten. Voldaan nemen we met elkaar de dag door. Na het eten leren we een nieuw kaartspel (President) en zoals gewoonlijk wint Peter D en verliest Lize V. Het gaat tenslotte om de gezelligheid....

Vandaag hoorde ik mezelf steeds zingen: this is Amazing Grace. En dat was het.