Van Pancake tot Peter

28 december 

Het geruis van de golven zit helemaal in mijn oren als we wakker worden. Vandaag gaan we naar mijn familie! Al voor 10 uur lopen we bij Punakaiki over het pad langs de pancake rocks. Vooraf had ik mooie plaatjes op internet gezien, nu we er echt lopen snap ik pas de naam Pancakes. De rotsen zijn opgebouwd uit allemaal lagen zoals pannekoeken op elkaar. Het is zo prachtig om te zien. De ruige blauwe zee die tegen de rotsen aan beukt, de palmbomen eromheen, de groene beplanting in de rotsen en veel vogels. We komen niet uitgekeken. Het is al erg warm in de felle zon en we zijn bijna alleen hier. Volop genieten. Er zwemmen zelfs dolfijnen hier voor de kust, jammer genoeg zien we die nu niet. We zien al zoveel moois deze weken, je kunt nu eenmaal niet alles hebben :). We schieten heel wat plaatjes en doordat het zo rustig is kunnen we alle informatie borden goed lezen. Grappig dat alle info ook in het Maori's staat omschreven. Een mooie taal waar geen woord van te herleiden is. Tegenover de rotsen is een leuk koffie tentje waar je pannekoeken kunt eten. Die slaan we over maar de koffie smaakt echt erg goed. Er is ook nog een soort grot waar je in kunt alleen als er daar lopen hebben we geen idee waar we naar moeten kijken want we hebben geen zaklamp. Iets met fossielen waarschijnlijk. 

Het is tijd om de laatste 250 km te overbruggen naar mijn familie. Dat is nog 3 uur rijden. We tanken nog in Westport en rijden dan de lange weg de bergen door. Een compleet ander landschap hier, Gorges. Het heeft wat weg van de Ardèche. We kronkelen steeds om de rivier heen, de Bully river. Tijdens een lunchstop is het veel te heet op de parkeerplaats dus rijden we verder waar een camping is en waar je in de rivier kunt zwemmen. Daar hebben we zoveel zin in, even afkoelen. Inderdaad vinden we daar een plek om de rivier in te gaan. Wat super hier! Rotsen waar tieners vanaf springen, een stroming waar je je mee kunt laten drijven. Het duurt best even voordat we door zijn...kkkkoud water! Maar daarna is het zo heerlijk, we knappen er helemaal van op. Verkwikt en verfrist rijden we de laatste anderhalf uur naar Tasman Bay waar we om kwart voor 6 de oprit oprijden.

Wat een tof en liefdevol weerzien! Zo gaaf om zelf aan te komen zonder jetlag en niet op een vliegveld. Zo gaaf om hier te zijn na precies 10 jaar. Zo gaaf om de komende tijd met elkaar op te trekken, mooie uitstapjes te maken en ook nog eens met elkaar op vakantie te gaan naar het Abel Tasman park. Ik voel me zeer gelukkig temidden van 2 Peters en een warme ontvangst van het hele gezin.